Dogoterapia

Pojęcie dogoterapii jest określeniem metody wspomagającej terapię konwencjonalną, która ta metoda polega na bezpośrednim kontakcie pacjenta z psem-terapeutą.
Odpowiednio szkolny pies o łagodnym charakterze, podczas kontaktu z osobą niepełnosprawną wywołuje w tej osobie pozytywne emocje, poczucie bezpieczeństwa i samoakceptację, ponieważ pies akceptuje tą osobę taką, jaka ona jest, ze wszystkimi jej deficytami, niedoskonałościami i brakami.
Pies nie ? dostrzega? tego, co widzą inni ludzie. Podnosi w ten sposób poczucie własnej wartości osoby uczestniczącej w terapii, a dodatkowo wykonując jej proste polecenia wywołuje wrażenie sprawstwa i daje poczucie sukcesu, które z kolei mobilizuje do podejmowania dalszego wysiłku z coraz większą swobodą i samodzielnością. Pies pomaga również rozładowywać napięcie emocjonalne, gdyż zabawy z nim naturalnie odprężają i odwracają uwagę pacjenta od jego problemów. Poza tym bezpośredni kontakt z psem, czyli przytulanie, głaskanie, obejmowanie, zakładanie obroży czy smyczy to dobre ćwiczenia rozwijające motorykę, prowokujące do rozluźniania napięcia mięśniowego, wysiłku utrzymania dłoni w określonej pozycji i precyzyjnego wykonania danej czynności. Natomiast spacery z psem na smyczy, utrzymanie równowagi w pozycji pionowej, wstawanie, chodzenie, stanie to doskonałe ćwiczenia rozwijające motorykę dużą.
Na zajęciach z udziałem psów często zauważamy, że dzieci chętnie mówią do psów, nazywają części ich ciała, elementy wyposażenia, kolory, wrażenia związane z kontaktem z psem. Ponadto wydają psu komendy, powtarzając wielokrotnie te same nazwy czynności ( jednocześnie identyfikując nazwę czynności, np.: ? stój- pies stoi?, opisują to co robią, podają powód wydania danego polecenia. Bardzo chętnie dzieci opisują wygląd zewnętrzny zwierzęcia, jego cechy charakterystyczne, usposobienie, zachowanie. Dzieci bardziej sprawne wykonują rysunki, prace z plasteliny czy inne wytwory plastyczne związane z psem- terapeutą.

Dogoterapia rozwija również społeczne aspekty życia człowieka. W czasie zajęć dziecko uczy się, że pies to nie przedmiot, ale istota czująca i także wymagająca opieki ze strony człowieka. W ten sposób, ucząc się delikatnego traktowania psa, dziecko bierze za niego odpowiedzialność. To z kolei uczy je ponoszenia konsekwencji swoich zachowań, nawet w tak niewielkim zakresie.